Toen ik net mijn rijbewijs had gehaald wilde ik het liefst een Alfa Romeo kopen. De Giulia Nuova Super stond toen nieuw in de showroom van de Alfa dealers, echter deze viel helaas niet binnen mijn budget. Een tweedehands Alfasud viel daar wel binnen, maar ik had zo mijn twijfels over de degelijkheid van de sudjes. Een vriend van mij had een Simca 1301 Speciaal en dat was best een fijne auto. Zag er goed uit, je kwam er goed mee vooruit en de wegligging was uitstekend.
Hoewel de auto compleet Frans was kreeg ik er toch een Italiaans gevoel bij. Het blijkt dat de persoon die grote invloed op het ontwerp heeft gehad, ene Ing. Montabone, later naar Fiat in Turijn is vertrokken. Of dat er iets mee te maken heeft, geen idee. Dus ook maar eens bij wat Simca dealers gaan kijken. Bij Auto Klinger in Mainz (Ik woonde toen in Duitsland) stond een mooie rode 1301 Speciaal van 1973, toen 2 jaar oud, met 30000 km op de teller te koop voor DM 4500,—. Dat is hem toen geworden.
Na ruim 6 jaar zonder noemenswaardige problemen in de Simca gestuurd te hebben vond ik het tijd voor iets anders. Op diverse autoshows had ik al eens kennis gemaakt met de Engelse cabrio's zoals de Jaguar E-type, MG B, Triumph TR4 en de Spitfire. Een E-type viel af vanwege budget overschrijdende prijzen, maar een Spitfire (ook wel "poor man's E-type" genoemd) moest haalbaar zijn.
Een kennis wist ergens een witte Spitfire te staan. Het bleek te gaan om een MK2 van 1965, toen reeds een klassieker. De auto was gedeeltelijk gedemonteerd, maar toch zag ik er wel iets in en ik nam de auto inclusief dozen vol onderdelen mee voor HFL 3000,—. De montage van de auto viel mee en na een paar maanden reed ik in de Spitfire rond. Het rijden in de Spitfire was een aparte ervaring. De constructie en techniek waren behoorlijk conservatief en achterhaald, maar het Italiaanse design van Michelotti vond ik echt prachtig. Voor dagelijks gebruik bleek de Spitfire niet echt praktisch. Voor dat doel had ik daarnaast nog een Triumph Dolomite aangeschaft, eveneens een ontwerp van Michelotti.
Na een jaar of drie kreeg ik genoeg van het gesleutel aan de spartaanse Spitfire en besloot ik dat er een échte Italiaanse auto moest komen. Mijn wens om een Alfa Romeo te bezitten kwam weer bovendrijven, maar welk model? Een Bertone vond ik het mooist, maar ik had na het avontuur met de Spitfire even geen zin meer in een klassieker.
Ik had eens ergens een Alfasud Sprint zien staan en die vond ik met zijn door Giugiaro vormgegeven koets erg mooi. Het was intussen 1984 en een relatief jonge Alfasud Sprint van een paar jaar oud behoorde tot de mogelijkheden. De Sud Sprint was echter ook toen al een zeldzame verschijning, maar gelukkig liep ik al vrij snel tegen een mooie rode 1.5 Veloce van 1980 aan. Deze had nog de stalen bumpers en een interieur met zandkleurige veloursbekleding, een mooie kleurcombinatie vond ik. De Sprint stuurde haarscherp en was met z'n 95 pk en 915 kg aan gewicht best snel. De techniek was van een hoog niveau. De auto had 2 bovenliggende nokkenassen, 5 versnellingen en 4 schijfremmen waarvan de voorste naast de bak gemonteerd waren om het onafgeveerd gewicht te verminderen. Leuk detail was de rode controlelamp die uit ging wanneer de motor op temperatuur was, zodat je wist wanneer je echt gas kon geven.
Doordat de Sprint zo goed beviel ging ik me meer verdiepen in het merk Alfa Romeo. Ik kwam er achter dat het Milanese merk een rijke historie bezat en veel iconische modellen ontwikkeld had welke waren vormgegeven door beroemde Italiaanse designhuizen zoals Bertone, Pininfarina, Zagato en Touring.
Een goed voorbeeld daarvan is de Giulia GT, door Alfisten "Bertone" genoemd. Deze auto kwam in 1963 op de markt als Giulia Sprint GT en was getekend door Giorgetto Giugiaro die toen als designer bij Bertone werkte. Ik durfde ondertussen (het is nu eind 1986) wel weer een klassieker aan en ging op zoek naar een Bertone. Het werd uiteindelijk een Giulia 2000 GT Veloce van 1973 in de kleur blu olandese met zandkleurige skaibekleding, groen getint glas en origineel af fabriek gemonteerde Campagnolo velgen. Deze auto bevalt mij zo goed dat hij nog steeds in mijn bezit is. Het design is van een tijdloze schoonheid en elke keer als ik met de auto op pad ga geniet ik van het geluid van de krachtige 2 liter motor die met zijn 132 pk ook tegenwoordig goed mee kan komen.
Marc Luijten